Nagsimula ang lahat sa KangkongKADA. Doon nagsimula ang pagkakaibigan nina Anne at Robin. Naging close sila dahil pareho silang kumukuha ng nursing. Marami silang napapagusapan at tuwing may conference call ang Kada ay halos sila na lang yung nakakapag-usap. Hindi naging mahirap na mapalagayan ng loob ni Anne si Robin. Bukod sa mabait ito ay ‘di maikakailang malakas ang dating nito. Matagal na ring crush ni Anne si Robin at yung pagkakasali nila sa iisang kada, ang naging pagkakataon ni Anne para mapalapit siya sa kanyang hinahangaan.

One time niyaya ni Robin na makipagSkype itong si Anne. Pumayag naman si Anne at doon nga sila nagkausap ng sobrang matagal. Inabot sila ng 3am sa pagkukwentuhan at pagkukulitan. Nagenjoy ang dalawa at simula nga noon ay gabi gabi na nila itong ginawa. Unti unti ay nahulog na ang loob ni Anne kay Robin. Dumating rin sa point na hindi na nila pinansin ang kanilang kada at sila na lang parati ang magkausap. Kahit saan mapunta ang dalawa ay lagi silang magkatext at nagtatawagan.

Nagtapat si Robin kay Anne na gusto na nga niya ito. Hindi na rin nakapagpigil si Anne at ipinagtapat na rin ang dati pang paghanga niya kay Robin. Simuloa noon ay naging special na talaga sila sa isa’t isa. napagpasyahan nilang magkita at natuloy naman iyon. Buong araw silang magkasama at lalu pang nagkamabutihan. Mula sa linggo linggong pagkikita ay inaraw-araw na ito ng dalawa. Lalung nahulog ang loob ni Anne kay Robin kaya naging kumportable na ito at hindi na talaga nahihiya. Inihahatid na rin siya ni Robin sa bahay at nakilala na rin ng kanyang mga magulang.

Parang tipikal na magkarelasyon na silang dalawa. Parating namamasyual, parating magkasama, parating magkausap. Niyaya ni Robin si Anne na manuod ng sine. Pumayag naman si Anne pero laging gulat niya na sa isang hindi kilalang sinehan siya dinala ni Robin. Wala masyadong ibang naunuod noong araw na yun. Iniisip niya na maaring sinadya talaga ito ni Robin para masolo siya.

Nanunuod na sila ng sine nang maramdaman ni Anne na nakahawak si Robin sa legs niya. Hindi alam ni Anne ang gagawin at ayaw naman niyang mailang si Robin kaya hinayaan na lang niya ito. Yun ang nagbigay ng pahiwatig kay Robin na gusto rin ni Anne ang ginagawa niya. Pinagpatuloy niya ang paghawak hanggang sa maseselang bahagi na ang kanyang hinahawakan. Naisip ni Anne na dapat may ginagawa rin siya para kay Robin kaya naman katulad ni Robin ay hinawakan na rin ni Anne ang mga bahagi ni Robin.

Natapos na ang palabas ngunit nagsisimula pa lang ang dalawa sa kanilang eksena. Nag-lock sila sa restroom at doon ipinagpatuloy ang mga maiinit pang eksena. Matapos ang dalawa ay lumabas sila ng sinehan. Pawisan si Anne. Si Robin naman ay nangingilid ang luha. Natuwa si Anne nang makita si Robin na ganito. Pakiramdam niya ay sobrang napasaya niya ang kapareha.

Ilang araw ang nakalipas pero hindi nagpaparamdam si Robin. Tila umiiwas ito kay Anne na labis naman niyang ikinalungkot. Nabalitaan na lang ni Anne na nakikipagdate na si Robin kay Kristine, isang close friend ni Anne sa KangkongKADA. Sa galit ni Anne ay kinompronta niya ang dalawa. Nagulat siya sa paliwanag ni Robin na “Paano ba namang kitang hindi iiwasan e kinagat mo ang itlog ko.!” Umiyak si Robin habang pinapakita ang itlog niyang mistulang logo na ng iPhone.

Si Alyssa 2nd year college sa PUP. May boyfriend siya na ang pangalan ay Robin. Enrollment day noon at mainit ang araw. Sa sobrang haba ng pila, inabot sila ng lunch break bago pa man makarating sa window ng registrar’s office. Dahil 1pm pa magreresume ang opisina, nagyaya si Robin na maglunch muna sila at matulog sa dorm niya.

Walking distance lang ang dorm niya mula sa PUP at co-ed naman kaya pwede kahit sinong bisita. Bumili sila ng lunch sa KFC at dumiretso na sa Dormitory. Pagdating nila sa dorm e kinabahan si Alyssa dahil wala pala yung roommates ni Robin. Solo nila yung kwarto kaya kung ano-ano ng pumasok sa isip ni Alyssa. Kumain sila ng lunch at dahil nga medyo clumsy ‘tong si Alyssa ay natapunan niya ng softdrinks ang pants ni Robin. 

Lalung kinabahan si Alyssa. Hinubad kasi ni Robin yung pants niya at naiwan na lang na nakasando at boxer shorts. Pinagpapawisan si Alyssa habang kumakain kahit na airconditioned naman yung room. Napansin na ni Robin na medyo kinakabahan si Alyssa. Tinanong niya kung anong problema. Sabi ni Alyssa wala naman, naiinitan lang siya. Inadjust ni Robin ang aircon pero 2 minutes pa lang ay nawalan ng kuryente. Nagtaka sila dahil kahit generator ay hindi gumana. Madilim at mainit na sa loob ng room. Hindi na nila natapos kainin ang lunch nila kasi nga madilim. Nahiga na lang si Robin at tumabi naman si Alyssa. Hinalikan ni Robin si Alyssa para lang sana magpaalam sa pagtulog pero napansin niyang pumikit si Alyssa at parang gusto pa ng masmatagal na halik. Pinagpatuloy iyon ni Robin at naghalikan na nga sila.

Dahan dahan ay tinanggal na nila ang kanilang damit at nagsimulang halikan ni Alyssa pababa si Robin. Hindi malaman ni Robin ang kangyang magiging reaksyon kaya napapabuntong hininga na lang siya. At nagpatuloy ang dalawa hanggang sa si Robin na ang humahalik kay Alyssa pababa. At ayun nga nangyari na ang ‘di inaasahan. May titi rin si Alyssa kaya pala siya kinakabahan. HAHAHAHA

4th year highschool ako noon nang mapalipat ako sa higher section. At doon ko nga nakilala si Yvette. Wala akong interes kay Yvette noon at tanging pag-aaral lang ang aking inatupag. Unti-unti kong napansin si Yvette dahil na rin sa mga kaklase naming nagkakatyaw sa aming dalawa. Hindi ko maintindihan noong una kasi maganda naman si Yvette, maputi at matalino tapos ako naman simple lang at medyo suplado. Madalas kaming napapagtabi non sa bawat subjects namin. Eventually naging magkaibigan kami. Hindi pa rin nawawala ang kantyawan sa klase. Hanggang sa may nakapagsabi sakin na crush daw pala ako ni Yvette kahit nung hindi pa kami magkaklase. Mula noon ay naiilang na ako sa kanya at siya din naman sa akin.

Christmas party namin noon at may binili akong simpleng regalo para sa kanya. Ibinigay ko ito at noon ay lalu kaming napagloko ng mga kaklase. Yung mga barkada ko ipinagtutulakan na akong ligawan ko na daw. At ayun nga yung nangyari. Sinimulan ko na siyang ligawan noong nagresume ang klase nang January. Lagi kaming sabay kumain, inihahatid ko pauwi, magkatext gabi gabi. Apat na buwan na at parating na ang birthday ko. Hindi ko inasahang pupuntahan niya ako dito sa bahay para dalhan ng cake at greeting card. Yung inakala kong greeting card ay binuksan ko at laking gulat ko dahil ang haba ng isinulat niya. 100 WAYS YOU MADE ME SMILE. Ang title nung letter niya. Isa pala itong love letter at binasa ko nga. Nasa 100 na ako pero walang nakasulat kundi isang malaking YES. Naguluhan ako at hindi ko naintindihan yung ibig niyang sabihin. Pero hindi ko na rin natanong dahil kinantahan na nila ako ng birthday song. Natapos ang party at naguwian na sila. Inihatid ko si Yvette sa kanila at nung nagpaalam na ako ay bigla niya akong hinalikan sa pisnge. Napangiti na lang ako at tuluyan na ngang nagpaalam.

Paguwi ko habang nakahiga na ako sa aking kama ay binasa ko muli yung letter niya. Iniisip ko kung ano ba yung ibig sabihin niya ng YES. Pinagpawisan ako at pakiramdam ko lumilipad ako sa saya nang maisip kong maaring sinasagot na niya ako. Agad ko siyang tinawagan pero hindi niya agad nasagot. Apat na beses at sa panglima ay nasagot na niya. Tinanon ko kung girlfriend ko na ba siya at natawa lang siya at sinabing yung no. 100 ang sagot sa tanong ko. Napasigaw ako sa saya kahit hatinggabi na. Nagusap kami sandali at pagkatapos ay natulog na din. April 29 birthday ko, kami na ni Yvette.

Nagsimula na ang pasukan at kolehiyo na kami. Magkaiba kami ng University na pinasukan pero dahil magkalapit lang ang aming pinapasukan ay sabay kami parating pumasok. Magkatugma yung schedule namin kaya naman sabay din kami umuuwi. Naging dating place na siguro namin ang bus stop at mga bus. Araw-araw yon at doon talaga kami naging sobrang palagay sa isa’t isa. Nakasama na rin siya sa barkada ko. Tuwing weekend ay nagkikita kita kami at kasama ko pa rin siya. Para kaming mag-asawa ni Yvette, hindi mapaghiwalay. Bawat okasyon ng pamilya namin nandito siya at ganoon din naman ako sa kanila. Second year college na kami nang lumipat siya ng University. Hindi man niya sabihin na dahil sa akin pero sa University kong pinapasukan na rin siya nag-enroll. Lalu pa kaming nagkamabutihan. Katulad nng highschool ay sabay kami parati maglunch. Pilit na pinafifit ang schedule magkasama lang.

Dala na nga rin siguro ng mga tao sa paligid namin ay unti-unti na kaming natuksong gumawa ng ibang mga bagay. Natuto kaming magsex. Noong unang beses namin ay hindi kami ganoon karunong. Kung ako man ay nakakapanood na noon, iba pa rin talaga kapag actual nang ginagawa. Natakot pa nga ako noon nang  nakita kong may dugo na yung hita niya. Pero siya pa yung nagsabi sa akin na okay lang daw yun dahil bago pa man namin ginawa yun ay nagtanong na rin siya sa mga kaibigan niya. Normal lang daw yon sa unang beses. Takot pa kami noon na magkamali kaya parati kaming nagiging maingat. Hindi pa kasi sanay. Mula noon ay napadalas na naming ginawa iyon. parati na kaming nagsesex. Natuto na kami at hindi na natakot. Hindi na kami nagiging maingat dahil sa buong akalang marunong na talaga kami.

Isang gabi tumawag si Yvette sa akin. Umiiyak at hindi mapakali. Hindi niya sinabi kung bakit pero sinabihan niya akong magkita kami sa isang convenient store malapit sa Cathedral. Nakita ko siya doong naghihintay at balisang balisa. Umupo ako sa tabi niya at tinanong ko siya kung ano bang problema. Sinabi niya sa akin na delayed daw siya. 3 days na mula noong dapat na may monthly period siya. Natatandaan kong parang nilamig ang buong katawan ko noon sa narinig. Hindi agad ako nakapagsalita at natulala lang sa kanya. Noon nga ay umiyak na siya. Natauhan ako at sinabing baka delayed lang. Huwag masyadong mag-alala dahil wala naman akong natatandaang nagkamali ako habang nagsesex kami. Dinala ko siya sa simbahan at ipinagdasal namin na sana walang masamang mangyari. Sana hindi ko siya nadisgrasya. Inihatid ko na siya at umuwi na rin ako. Hindi ako nakatulog at iniisip lahat ng maaring mangyari. Dumaan ang tatlong araw pero wala pa rin. Nag-aalala na talaga ako. Hindi ko na maintindiha ang sarili ko, hindi na ko makakain at hindi na rin makatulog. Napansin na ito ng mame kaya kinamusta ako. Hindi ko sa kanya sinabi kung anong problema dahil hangga’t maari ay ayaw kong malaman niya. Hindi ko na rin kinausap non si Yvette at kahit na nagtetext at tumatawag siya ay hindi ko sinasagot ang mga ito. 

Linggo ng umaga ay nagpunta si Yvette sa bahay. Sinabi niya sa akin na nagpregnancy test siya at sa kasamaang palad ay may dalawang guhit. Buntis nga siya at naiyak na rin ako. Napakahirap ng sitwasyon non. Nasa kalagitnaan kaming dalawa ng aming pag-aaral. Active kaming dalawa sa youth community sa simbahan. Maraming humahanga sa relasyon naming dalawa dahil sa magandang pundasyon. Nakakahiya talaga kapag nalaman nila. Yung mga magulang namin ay buong tiwalang nagpapakabait kaming dalawa. Ipinagkatiwalang lubos sa akin ng daddy niya ang pangangalaga kay Yvette pero anong ginawa ko. Sinira ko ang buhay niya. Takot na takot ako nun lumapit sa mame ko pero ginawa namin ni Yvette. Sinabi namin sa mame ko na buntis si Yvette. Ako ang ama at hindi namin alam kung anong gagawin namin. Napaluha sa galit ang mame ko at sinampal niya ko ng hindi ko mabilang. Umiiyak na ko non habang sinasaktan niya at sinisigawan. Hiyang hiya ako at hiniling kong mamatay na lang sana ako ng mga oras na yon. Dumating ang tatay ko at pinakalma ang mame. Tinanong niya kung anong nagyayari at nang malaman niya ay agad naman akong sinuntok sa mukha. Tapos ayun ang mame ko na ngayon ang umawat at nagpahinahon sa tatay ko. Ilang sandali pa at kinausap na nila kami. Sinermonan, pinagalitan. Gigil na gigil sila pero masnagalala sila dahil sinabi ni Yvette na hindi pa alam ng parents niya ang nangyari.

Kasama ang parents ko hinatid namin si Yvette sa kanila at naglakas na ko ng loob para kausapin ang mom niya. Siniguro kong wala ang dad niya kasi may sakit yun sa puso. Ayoko namang doble pa ang maidulot kong disgrasya. Masmahinahon naman yong tugon ng mom niya. Siguro dahil na rin sa nandoon ang parents ko. Pero nagiyakan sila nina mame at pinagusapan ang mga bagay bagay. Pinaalis kaming dalawa ni Yvette at naghintay kami sa kitchen habang naguusap pa sila. Pagkatapos ay narinig na namin silang nagsisigawan.Nag-aaway na sila. Nandoon na rin ang daddy ni Yvette. Hindi namin sinubukang mamagitan dahil natatakot na din kami. Hanggang sa pinuntahan na kami doon sa kitchen nila at niyaya na nila mame akong umuwi. Nagpaalam ako kay Yvette at nang magpapaalam na ko sa parents niya ay sinikmuraan naman ako ng dad niya. Muntik na silang magaway ng tatay ko pero inawat ko na lang at umalis na nga kami. Habang nasa kotse ay wala kaming imikan. Pagdating namin sa bahay ay tsaka naman nila sinabi sa akin kung ano ang napagusapan.

Bawal kami magkita at magusap ni Yvette. Walang makakaalam ng nangyari at mahigpit na ipinagbawal na ipaalam ito kahit pa sa aming mga kaibigan. Titigil ng pag-aaral si Yvette at ako naman ay magpapatuloy. Pagkapanganak ni Yvette ay pupunta sila ng Canada para doon na manirahan. Iiwan sa amin ang sanggol at kami na ang bahalang magpalaki. Ayan yung mga napagkasunduan ng aming mga magulang. Nagalit ako sa mga magulang ni Yvette dahil paglalayuin nila kami. Nagalit din ako sa tatay at mame ko dahil pumayag sila. Agad akong lumabas ng bahay para puntahan ang mga magulang ni Yvette pero pinigilan ako ng tatay ko. Pinilit kong makaalis pero pinwersa niya akong pumasok ng bahay. Ikinulong nila ako sa kwarto at wala na nga akong nagawa. Sinubukan kong tawagan si Yvette pero yung mommy na niya ang sumagot. Binaba niya ito at hindi ko na muli natawagan. Lumipas ang gabi nang hindi ako nakakatulog. Napagisipan ko ang lahat at tinanggap na lang lahat ng kundisyon. Ang mahalaga na lang sa akin ng mga panahong iyon ay ang maipagpatuloy ang pag-aaral ko. Binuksan na ng mame yung kwarto ko at kinausap ako. Pinakiusapang sumunod na lang at ipaubaya na sa kanila ang lahat. Awang awa na ako noon sa mame ko kaya tumango na lang ako. Makaraan ang isang linggo ay bumalik na ako sa pagpasok. Humabol sa lessons at tinuloy ang buhay. Maraming nagtatanong kung nasaan na si Yvette dahil hindi na nga ito pumapasok. Sinabi ko na lang na hindi na siya babalik dahil lumipat na sila sa malayong  lugar. Nagpatuloy ako sa aking buhay ng wala si Yvette. Sobrang nanibago ako noon dahil wala na akong kasabay maglunch at mag-isa na ako parati sa bus. Tumutok ako sa pag-aaral ko at pinilit kinalimutan ang lahat. Makalipas ang ilang buwan ay dumating ang mga magulang ni Yvette sa bahay. Kinausap nila ako at ang parents ko at nakiusap silang isasama daw nila sa Canada ang bata dahil iyon ang gusto ni Yvette. Pero tumutol ako pati ang mame ko. Galit na galit sila at nagkahamunan pa ng demandahan. Nagdemand ako na gusto kong makausap si Yvette. Pumayag sila at nagkasundong kung ano man ang aming mapagusapan ay iyon ang kanilang igagalang.

Nagkita kami ni Yvette. Malaki na ang tyan niya at kitang kita mop sa kanya ang paghihirap sa pagbubuntis. Nagkumustahan kami at nalaman kong marami siyang komplikasyon sa kanyang pagbubuntis. Naramdaman ko ang simpatya sa kanya at natahimik na lang. Ako naman ang kinamusta niya sa school at ayun nagtuloy ang aming usapan hanggang sa mapagusapan na namin ang ginugusto niyang isama ang bata sa Canada. Naghalo halo na ang aking emosyon dahil sa lubos na pagtutol. Nakita siguro niya sa mata ko ang galit kaya natahimik na lang siya. Sinumbatan ko siya na tiniis kong sundin ang kasunduan ng aming mga magulang kaya sana sundin din niya yun. Pero umiyak na siya at sinabing hirap na hirap na siya tapos ako daw ay nagpapakasarap at buhay binata pa rin. Ramdam ko ang sakit na nararamdaman niya. Niyakap ko na lang siya at nasabi niya sa akin na “Ayaw ko na.” Kahit alam kong hindi pa ako handa ay sinabi kong panagutan na lang namin yung bata. Magpakasal na lang kami at bumuo ng pamilya. Pero ayaw niya. Hindi daw niya kaya. Pinapili ko siya kung susunod na lang ba siya sa kasunduan o papakasal siya sa akin. Nasaktan ako at nadurog ang buong pagkatao ng tinanggihan niya akong pakasalan. Maspinili niyang iwan sa akin ang bata.

Lumipas pa ang ilang araw at buwan at nakatanggap ako ng tawag. Mommy ni Yvette, nasa Mary Mediatrix Medical Center daw sila dahil manganganak na si Yvette. Agad naman ako pumunta sa ospital kasama mame ko. Sa delivery room ay hinayaan nila akong pumasok at sa tabi ni Yvette ay nakita ko ng iluwal niya ang isang baby boy. Puro dugo ito at inilagay ng doktorang tiyahin ko sa lampin at iniabot sa akin. Umiiyak ito at hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Masaya ako noon pero natatakot na baka masaktan ko sa pagkakahawak ang bata. Ipapakita ko sana kay Yvette pero umiling siya. 

Ilang araw din kami sa ospital pero isang beses ko lang nakausap si Yvette. Sinabi lang niya sa akin na alagaan ko daw ang anak namin at yun nga ang huli naming pag-uusap. Nadischarge na ang anak ko sa ospital at iniuwi na namin ng parents ko. Nakaraan ang isang linggo at nabalitaan namin na umalis na sina Yvette at pamilya niya. Nagpunta na sila sa Canada at mula noon ay wala na akong balita sa kanila at lalu na kay Yvette. Nagpatuloy ako sa pag-aaral habang pinapalaki ang anak ko katulong sina tatay at mame. Graduate na ako ngayon at naghahanap na ng trabaho para kay Clark. Pinangalanan ko siyang Clark Kent dahil sa idol kong superhero. Bata pa nga talaga ako siguro pero hinihiling ko lang na sana maging mabuti akong ama para sa kanya.

Magtatatlong taon na si Clark at ginawa ko to para maipakilala siya. Gusto ko din magsorry sa kanya dahil itinago ko siya sa lahat kahit pa sa mga pinakamalapit kong mga kaibigan. Mahal na mahal ko si Clark at ngayon proud na proud akong sabihin na may anak ako at isa na akong bintang ama.

Third year high school ako noon. Nakatira kami ng aking inay at bunsong kapatid sa paupahan ng tyahin ko dito sa Las Pinas. Nagkasakit ang aking inay sa puso. Nastroke siya at ‘di na masyadong makakilos kaya di na siya nakakapaglako ng bananacue at turon. Hindi na rin siya nakakatanggap ng labada kaya napatigil ako sa pag-aaral. Simula noon natuto na akong maglaba at magluto para sa aking inay at kay Junjun. Grade 2 si Junjun. Hindi pa naman masyadong magastos ang kanyang pag-aaral kaya nasuportahan ko pa siya ng pagtitinda ko ng balot at penoy tuwing gabi. Naghanap ako ng trabaho na maari kong pagkakitaan sa araw. Walang tumanggap sa akin dahil hindi pa nga man lang ako nakatapos ng high school. Kaya dinamihan ko na lang ang tinitinda kong balot at penoy na kung dati rati ay inaabot lang ako hanggang alas dose ng hatinggabi sa paglalako, ngayon hanggang alas tres naglalako pa rin ako.

Hindi sapat ang aking kinikita pangtustos sa gamot ni inay, upa sa bahay, baon ni Junjun, at mga gastusin sa bahay. Apat na buwan na ang utang namin sa renta ng bahay. Buti na lang napapakiusapan pa rin namin ang aking tyahin. Alam kong galit na siya sa amin dahil nga ‘di na kami nakakabayad. Binigyan niya kami ng tatlong araw na palugit para mabayaran kahit isang buwan lang na renta. Kaya naman tinuruan ko si Junjun na magbenta ng puto at suman sa kanyang mga kaeskwela. Si nanay pinilit tumanggap ng konting labada kahit hirap na hirap siya. Ako naman naglako ako ng balot at kung saan saan nakarating para lang maubos iyon. 

Napadpad ako sa isang lugar sa Paranaque kung saan may mga nagiinuman. Lumapit ako at inalok sila ng paninda ko. Napansin ko na may mga kasama silang matatandang babae. Akala ko pa nga mga nanay nila yun pero bakit nila kainuman at kaakbay pa. Marami silang binili at naubos ang aking paninda. Naglalakad na ako papalayo nang tinawag ako ng isa sa mga lalaki. Tinanong niya ako kung gusto ko ba daw ng easy money. Paano? Tinanong ko siya. Sabi niya kailangan ko lang daw makipagkaibigan dun sa matatandang kasama nila. At ayun nga pumayag naman ako kasi wala naman akong nakitang masama doon. Pinakilala niya ako sa mga kasama niya. Kaya pala niya ako tinawag kasi kailangan niyang umuwi at ako na lang daw ang pumalit sa kanya. At ayun nga umalis na siya at naiwan ako sa kanyang mga kainuman.

Hindi ako umiinom kaya naman lagi lang akong tumatanggi sa tuwing inaalok ako ni madam na uminom. Nagpatuloy lang kami sa kwentuhan at naikwento ko pa nga na napatigil ako sa pag-aaral. Maya maya pa ay naiwan na kaming dalawa lang. Nagsisakay sa kanya kanyang kotse ng mga matatandang babaeng kasama nila. Patuloy kaming nagkekwentuhan ni madam nang maramdaman kong hinahawakan na niya ang hita ko. Tinanggal ko ang kamay niya pero bigla niyang hinawakan ang ulo ko at hinalikan ako. Nabigla ako at napatayo kasabay ng paghawi ng braso ko sa kanya. Natumba siya at tumakbo ako papalayo. Halos masuka-suka ako noon habang tumatakbo papalayo. Natakot ako, nandiri. Naiwan ko yung basket na pinaglalagyan ko ng balot. Pero hindi ko na ito tinangkang balikan pa.

Pag-uwi ko niyakap ko ng mahigpit ang aking inay. Umiiyak ako pero di ko sinabi kung ano ang nangyari. Pinakita ko sa kanya ang perang kinita ko sa pagtitinda at binilang namin iyon kasama ang kinita niya sa konting labada at ang kinita din ni Junjun sa pagtitinda ng puto at suman sa eskwela. Kulang na kulang pa rin para pambayad sa utang. May dalawang araw na lang kami bago kami palayasin sa bahay. Natulog na kami ni inay sa tabi ni Junjun na mihimbing na ang pagkakatulog.

Kinaumagahan ipinaghanda ko na si Junjun ng puto at suman na ititinda niya sa iskul. Nagluto ng almusal at naglinis ng bahay. Naligo at inihatid na rin si Junjun. Pagkatapos ay nakipagsapalaran ulit ako sa paghanap ng trabaho. Wala pa ring swerte. Bigo pa rin ako. Gumastios pa ako dahil sa bumili ako ng bagong basket para sa mga balot at penoy ko. Alas singko ng hapon ay handa na ulit akong maglako. 

Habang naglalakad lakad ako ay nakasalubong ko yung lalaking nagpakilala sa akin kagabi kay madam. Kinamusta niya ako sa nangyari kagabi at kinwento ko naman sa kanya yung ginawa sa akin. Parang bata akong nagsusumbong pero pinaliwanag niya sa akin na kasama yun sa trabaho. Tinanong ko siya kung ano ba talaga ang trabaho niya. Sabi niya isa siyang CALL BOY. Parehas lang daw kami ng trabaho. Parehas lang kaming naglalako gabi-gabi pero ang pinagkaiba lang daw namin ay ang aming kinikita. Malaki daw ang naitutulong sa kanyang pag-aaral ng paglalako niya. Sa katunayan nga ay magtatapos na siya sa kolehiyo. Inengganyo niya akong wag ng balot ang aking ilako. Isinama niya ako at pinakilala sa mga kaibigan daw niya. Maraming matatada at mga kakaibang lalaki sa lugar na yun kung saan medyo madilim at hindi maganda ang amoy. May mga sumasayaw sa stage. Pawang mga lalaking walang saplot.

Nang makita ko ang ginagawa ng iba sa lugar na yun, dali-dali na akong lumabas. Sinundan niya ako at tinanong kung bakit. Sabi ko hindi ko kayang gawin yun. Hindi ko kayang ilako ang katawan ko. Hindi ko kaya. Sayang naman daw sab niya. Sayang daw yung itsura at katawan ko kasi malaki daw ang kikitain ko. Bumalik na lang daw ako kapag kaya ko na. At ayu nga umuwi na ako dahil alas kwatro na din naman ng umaga at malayo-layo pa ang lalakarin ko papauwi para ipaghanda si muli Junjun sa kanyang pagpasok. 

Sinubukan ko ulit maghanap ng trabaho. Bukas mapapalayas na kami sa bahay. Halos makiusap na ako sa lahat ng sinubukan kong aplayan. Ngunit wala pa ring tumanggap. Alas otso na ng gabi nung umuwi ako. Nadatnan ko si Junjun na di mapakali sa tabi ni inay. Inaatake ulit si inay ng kanyang sakit. Sumigaw ako ng tulong para marinig ng mga kapitbahay. Ngunit walang tumulong. Nanuod lang sila habang isinasakay namin si inay sa pedicab para isugod sa ospital. Sabi ng doktor kailangan ni inay ng mga gamot na nireseta niya. Hindi ko alam kung paano ko yun mabibili. Naalala ko yung lalaking nag-alok sakin ng easy money. Ipinagbilin ko sa isang nurse si inay at si Junjun kasama niya. Umalis ako at nagtungo doon sa lugar kagabi.

Pagdating ko doon ay agad ko siyang hinanap. Nakita ko siya at sinabi ko sa kanyang kailangan ko ng pera. Hindi niya ako mapautang dahil daw kailangan niya yun dahil sa bayarin niya sa graduation. Inalok na lang niya ako na maglako. Pumayag na ako kahit hindi buo ang loob ko. Pinakilala niya ako sa mga matatanda doon at mga kakaibang lalaki. Hindi ko alam kung anong nangyayari pero parang nagtatalo sila doon. Pinagaagawan ako at nagpapataasan ng presyong ibibigay. Nang matapos ay isinama ako ng isang kakaibang lalaki sa kotse niya at doon nga ay pikit akong nagpasamantala sa kanya. Isang batong walang pakiramdam ang iniisip ko. Ako ay isang bato.

Nang matapos ay binigyan na niya ako ng malaking halaga. Sumakay sa jeep at nagtungo na sa ospital para maibili ng gamot si inay. Nakaraan ang marami pang araw niya sa ospital kaya malaki ang gastos. Pero nagawa ko namang tustusan ang lahat ng iyon. Napalayas na kami sa bahay pero nagawan ko na rin ng paraan iyon. Ngayon, magaling na si inay. Nagagawa na niya ulit ang mga gawaing bahay. Si Junjun third year high school na. Ako naman graduating na. Mayroon na kaming maliit na sari sari store at sariling bahay. Hindi na ako naglalako ng balot at penoy. At noong nakaraang linggo, tinigil ko na rin ang iba pang klase kong nilalako.

Elementary pa lang ako noon, grade 4 nang nagpasya sina papa at mama na magmigrate na din sa America kasama ang iba naming relatives. Kami na lang kasi ang natira dito sa Pilipinas kaya minabuti na rin nilang umalis. Naiwan ko ang aking eskwelahan, mga kaklase at mga kaibigan. Namuhay kami sa Amerika, mahirap, nakakalungkot at nakakapagod. Nagdaan ang panahon, Magbibirthday na muli ako. 22nd birthday ko na.

Hiniling ko kay papa na bilang gift na lang ay babalik ako sa Pilipinas. Ako lang mag-isa, sumakay ng eroplano at lumapag sa lupang sinilangan. Sinalubong ako ng isang malayong kamag-anak. Hindi ko na siya matandaan pero nagpakilala siya bilang pinsan ng wife ng auntie ko. Maari daw sa kanila muna ako tumuloy pero tumanggi ako. Nagpahatid na lang ako sa pinakamalapit na hotel para palipasin ang gabi. Maganda yung hotel na natuluyan ko. May music lounge kung saan puro Jazz music ang aking naririnig. Nagseserve sila ng drinks at doon nga ako’y nagpalipas ng oras.

Kinaumagahan, nagising na lang ako sa loob ng room ko. Walang damit, pero may kasama. Tiningnan ko siya at naalala kong siya yung receptionist. Gigisingin ko na sana siya nang makita ko yung suot niyang singsing. She’s married and it seems like I nailed her last night. Hindi ko matandaan kung ano talagang nangyari pero dali-dali na lang akong nagcheck-out sa hotel at nagrent ng kotse. Nagdrive papunta sa aking probinsya, ang Batangas.

Binalikan ko yung luma naming bahay, ang laki na ng pinagbago. Hindi ko na ito makilala dahil sa may iba nang nakabili nito at ipina-renovate na din. Naglalakad lakad ako sa aming compound nagbabaka-sakaling may makitang kakilala. Wala na yung tindahan ni ka Virgin. Vulcanizing shop na ngayon ang bakery ni Ate Gigi. Nagbago na talaga ang lahat. Ang nanatili na lang ay ang bakanteng lote sa tapat ng aming bahay. Ganun pa rin ito bukod sa bakod na dating wala naman, may mga batang nagpapalipad ng saranggola, mga naghahabulan, at dalawang batang nakaupo lang sa ilalim ng puno ng Indian mango.

Naalala ko bigla si Shiela. Ang kababata ko noon na lagi kong kasama. Si Shielang bungi. Si Shielang iyakin. Si Shiela na matalik kong kaibigan. Si Shiela na parati kong kasamang sumilong sa mismong punong iyon. Ipinagtanong ko kung saan na ba siya nakatira ngayon. Maraming nagturo ng direksyon ngunit lahat sila iba iba ng itnuturo. Maraming may pangalang Shiela sa lugar namin at hindi ko din naman natatandaan ang kanyang apelyedo. Minabuti ko na lang na pumunta sa bayan at magcheck-in ulit sa isang hotel.

Kinabukasan naghanap na ako ng apartment na tutuluyan ko sa buong stay ko sa Batangas. Tatlong buwan, nanirahan ako doon. Tuwing umaga nagjojogging ako sa compound. Matapos ay pumupunta ako sa coffee shop para doon magbreakfast. Uuwi para lang maligo, tapos mamasyal na sa iba’t ibang pasyalan sa Batangas. Kadalasan nauuwi ang lahat ng aking pinupuntahan sa isang bar. Marami akong nakikilala, maraming grupong nasamahan. Pero kahit isa sa kanila ay wala akong balak na kaibiganin ng pangmatagalan. Nagsawa din ako sa ganoon at nabored. Lumuwas ako ng Manila at doon na lang nagstay.

Isang maulang gabi, inabot ako ng 4am sa isang bar. Lasing na lasing na umuwi at nagpahatid sa taxi. ‘di ko namalayang nawawala pala ang wallet ko. Ibinigay ko na lang ang Swiss knife ko sa taxi driver bilang kabayaran. Hindi ko alam ang gagawin ko noon dahil nandun sa wallet ko lahat ng pera at cards ko sa bangko. I tried to call my sister in Texas to send some cash kaso they are all out of town dahil anniversary pala ng aming grandparents. Early in the afternoon I received a text message. Sinabi dun na napulot daw niya yung wallet ko and let’s meet daw sa isang coffee shop a few blocks away from my crib. Sobrang saya ko lalu nang mabasa ko sa last part ng txt message ay nakalagay na “toy di ka nagiingat. -Shiela“ 

Clearly, siya nga si Shielang bungi. Siya lang yung tumatawag sa akin ng ‘toy’ Excited na akong makita siya. 1hr ahead of our meeting ako dumating. I don’t know what have I been thinking kasi may dala akong flowers for her. And then she came. Ganun pa rin siya, mahaba ang buhok, mapungay ang mga mata, mapula ang mga labi, pero hindi na bungi. Una siyang bumati sa akin ng isang malakas na totoy at niyakap niya ako. Nabigla ako at natawa na lang nang masabi kong “Shielang bungi di ka na bungi!” At nagtawanan na nga kami. Mahigit tatlong oras kaming nagkwentuhan at sa unang pagkakataon, naramdaman ko ulit na nandito na nga talaga ako sa Pilipinas.

Napagpasyahan naming magkita muli kinabukasan para bumalik ng Batangas at bisitahing magkasama ang dati naming tambayan. Madaling-araw pa lang gising na ako. Iniayos ang mga gamit at sinundo na siya sa coffee shop na aming pinagkitaan. On the road, hindi maubos ubos ang aming kwentuhan, tawanan, lahat ng aming naalala sa aming kabataan. Mula sa mga kakatwang itsura noon ng aming mga teacher hanggang sa magagaliting guard ng aming school. Lahat ng yun aming napagkwentuhan at nabalikan.

Gabi na at pabalik na kami ng Manila nang niyaya niya ako sa isang convenient store para bumili ng makakain at pati na rin mga inuming alak. Nagdrive kami papunta sa isang cliff kung saan kami lang ang tao. Tahimik. We had fun. Naupo kami sa damuhan, nagkulitan, kwentuhan pa rin, habulan, hanggang sa umulan at napilitan kaming bumalik sa loob ng kotse at doon na lang ubusin ang natitira pang inumin.

Nakaramdam ako ng init. Siguro dahil na rin sa ininom naming alak at dahil na din sa basang basa kaming dalawa. Gustong gusto ko sanang hubarin yung shirt ko pero nahihiya ako sa kanya. To my surprise sinabi niya sakin na “Just take it off Robin. I won’t mind. Baka sipunin ka pa niyan.” Hinubad ko ang shirt ko and after that nakita kong naghubad din pala siya. Hindi ko na mapigilan ang init ng katawan ko lalu na nang nagkatitigan na kami at nagsimula maglapat ang aming mga labi. We were kissing gently, naglapat ang aming katawan at hinayaan ang kung ano mang init na nagtutulak sa amin para gawin ito. 

Tumigil na ang ulan, magkayakap kaming dalawa. Nagtapat ako sa kanya na kahit ilang taon na ang nakalipas, hinding hindi ko siya nakalimutan. Lagi ko siya iniisip at siya ang dahilan ng pagbalik ko dito sa Pilipinas. Naluha na lang siya at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko alam kung bakit siya umiiyak pero niyakap ko na lang din siya ng masmahigpit pa. At matapos ang tagpong yun umuwi na kami ng Manila. Doon ulit sa coffee shop ko siya iniwan dahil ayaw niyang magpahatid sa kaniyang condo bahay. Paguwi ko ay tinawagan ko siya sa telepono at niyaya ko siyang lumabas ulit kinabukasan. Pumayag naman siya at tila excited pa nga.

Sa loob ng isang buwan, araw araw kaming umaalis. Marami kaming napasyalan mula Luzon hanggang Mindanao. Para kaming bagong kasal na nagha-Honey moon. Iyon na yung pinakamasayang moments ng buhay ko. Ngunit isang bagay pa rin ang hindi ko maintindihan, yun ay yung hindi pa rin siya nagpapahatid sa kanyang bahay. Kaya naman isang gabi, papauwi na kami galing Tagaytay nang tinanong ko siya kung bakit nga ba hindi siya nagpapahatid. Wala siyang naisagot kundi “Hindi kasi pwede.” At sa tono ng kanyang pagsasalita ay wala na akong lakas ng loob pang tanungin siya ulit ng tungkol sa bagay na yun.

Ibinaba ko na siya sa coffee shop, nagpaalam at umuwi na rin. Pagdating ko sa bahay, nagtext siya na hindi na daw kami maaring magkita muli. Ayun lang biglang hindi ko na siya macontact. Ginawa kong tambayan ang coffee shop. Hinihintay ko siya dun araw-araw pero hindi ko na siya nakita. Lumipas ang isang linggo at nangungulila na ako sa kanya. Wala akong magawa dahil hindi ko alam kung paano ko siya hahanapin. Hindi ko na alam ang gagawin ko nang makita ko siya sa telebisyon. May iniinterview na isang pulitiko, andun siya nasa likod. Live yung interview at nakita kong nasa Manila City Hall lang sila. Dali dali akong bumaba ng building at nagdrive papunta dun. Hinanap ko siya dun. Ipinagtanong, natagpuan ko siya ngunit iniwasan niya ako. Sumakay siya sa isang kotse, at muling naglaho sa aking buhay.

Makalipas ang tatlong araw, nakatanggap ako ng isang package. Maliit lang ito at manipis. Nang binuksan ko, isa itong CD. Ni-play ko sa laptop at nagulat ako nang makita ko ang isang babaeng nagsasalita, nagpipigil ng luha. Si Shiela. Sinabi niya sa akin kung gaano siyang nagpapasalamat na nagkita kaming muli, na mahal na mahal niya din ako mula pa nung pagkabata, na simula nang umalis kami dito sa Pilipinas ay lagi niya akong hinahanap. Ginawa daw niya ang lahat macontact lang akong muli. Sinabi niyang pinakamasayang sandali sa kanyang buhay ay noong basang basa kami sa ulan sa loob ng aking kotse. Bawat sandali noon ay kanyang itinatak sa kanyang isipan. Pero umamin siyang may asawa na siya. Asawa siya ng isang City Councilor. Hindi niya nasabi sa akin sapagkat hindi niya alam kung paano. Wala siyang nagawa dahil sabik na sabik din daw siya sa akin. Ngunit may nakakita daw sa amin kaya pinutol niya agad ang kung ano mang mayroon kami dahil ayaw niyang manganib pa ang buhay ko. Produkto siya ng isang fixed marriage. Siya ang ibinayad para sa malaking pagkakautang ng kanilang pamilya noon sa Batangas. Pumayag na rin daw siya dahil wala na naman daw ako noong mga panahong yun. Kung wala lang daw siyang anak, sasama na siya sa akin. Nagpaalam siya at sinabing yun na daw ang huling mensaheng matatanggap ko mula sa kanya.

Nang mawala na ang imahe niya sa screen, nagsimula akong maluha. Ilang araw na umiinom. Nagpapakalasing. Kinakalimutan ang sakit. Ang frustration. Nagalit ako sa kanya, nagalit ako sa sarili ko. Pero wala na akong magawa kundi tanggapin ang lahat. Nagpabook na ulit ako ng ticket pauwi sa pamilya ko. Dalawang araw na lang aalis na ako. Nabalitaan naman ata ‘to ni Shiela. At kanina nga ay tumawag siya at sinabing:

‘toy, magiingat ka at tandaan mong ikaw lang kaisa-isa kong minahal. Sana maintindihan mo ang aking sitwasyon. By the way, it’s Robin’s 3rd birthday next week. Alam kong ‘di ka makakapunta pero gusto kong malaman mong lagi pa rin kitang kasama, Robin.

I’m home. Sobrang namiss ko ang preskong hangin dito. Ang kama ko, cabinet, computer, yung sirang flush ng toilet, yung malaking tyan ng tatay ko at ang tv naming dati hindi ko pinapansin. 

Namiss ko rin ang tumblr at mga friends ko dito. Hello sa inyo! 2 weeks akong inactive at pasilip silip lang pero thank you kahit marami nagunfollow masmarami pa rin dumagdag. haha. mayabang ako e. I miss blogging a lot. :3

Hindi mo malalaman yung importansya ng isang bagay hangga’t andiyan lang yan parati. Hindi mo pinapansin kasi lagi namang nandyan. Pero sa oras na mawala yun, mararamdaman mong may kulang. May nawawala at hahanap hanapin mo na yun. Akala mo nakasanayan mo lang pero hindi mo alam na natutunan mo na rin palang pahalagahan. Ang drama noh, pero ang tinutukoy ko lang diyan ay yung malaking tiyan ng tatay ko. Mapapagkamalan mo siyang nagdadalang tao sa laki nun pero ang laman nun sa imagination ko ay isang paraisong may ilog. Tuwing nilalapat ko kasi ang tenga ko dun nakakarinig ako ng pag-agos ng tubig at mga ungol ng hayop.

Naalala ko tuloy nung bata pa ako na nakakatulog ako sa ibabaw ng tiyan ng tatay ko. Sobrang kumportable para kang nasa water bed. Sarap matulog dun promise. Pero di ko ipapatry senyo kasi akin lang yun. Araw araw ko yung hinihimas na parang bolang kristal. Gabay sa pang araw araw ang nakikita ko dung kapalaran. haha jok yon. K. bye. Basta namiss ko ang malaking tiyan ng tatay ko.

Hello Chorizo ko. Ang laswa ko noh? HAHAHAHA.

Sayang hindi ako makakasama mamaya. Pero basta happy birthday and have a good day! :D

Lahat tayo sa panahong ito may kanya kanya ng pinagkakaabalahan. Mayroong mga bagong natanggap sa trabaho o kaya naman patuloy pa rin kumakayod para sa promotion at pag-asenso. Marami ding mga nagsimula na ulit sa eskwelahan. Karamihan nagstart na ang classes. Yung mga first year ayan na sa freshman orientations at walang sawang class introductions. Excited na magmonday kasi makikita na ulit si bagong crush. Yung mga nagdadasal na sana kapag nag seating arrangement ay katabi na niya si ano. O kaya naman sana classmate ko si ganito sa PE. Mayroon na agad tayong mga professors na may iniwang assignment over the week end. May mga magquiz kagad sa monday at kung anu-ano pang homeworks. Pero kahit gaano ka kabusy, mayroon ka pa ring time para sumilip, at gumawa ng blog. Bakit nga ba may oras ka pa rin dito? Simple lang yan. Kasi bukod sa nakasanayan mo na, minahal mo na rin kasi ito bilang parte ng buhay mo. Dahil dito bukod sa nakakapagkwento ka sa mga nangyayari sayo sa araw araw, bukod sa nakakakita ka ng mga posts na matatawa ka, natatanggal stress mo at kung anu ano pa, dito sa tumblr kasi may mga nakita ka ng mga kaibigan. Yung mga taong masarap pagkwentuhan kasi kilalang kilala mo na, kilalang kilala ka pa. 

So just move on, live, laugh, and have fun. No more bitterness. No more sadness. :)

whaaaaaaaaaat! *awkward. HAHAHA. sALAMAT po. nasa first page lang po yun. nireblog ko last week ata. btw. story lang po yun pero nagpapasalamat naman ako kasi nainspire ka. sana yung iba din :)

eto po pla link kwentonirobino

I found my own white deck of Magic cards. I made this deck when I was still a grade schooler. Maybe I have to figure out again some hows and rules of this card game. But this deck is always ready to fight with its angel warriors, soldiers and rebel creatures. I also hand-picked some rear cards from shops. A lot of enchanment cards and etc etc.

Who knows and who still has their Magic The Gathering deck of cards?

Finally nagkita na rin kami ng abnong si Mildred. <3

Ayan na Satuday night na. Nagyaya na ang barkada. Tagaytay road trip tonight. But wait lang magdinner muna si Pidrong allergic sa seafoods. Ayan na yung dinner. Inihain na ang lobster na parang nang-aasar pa sa harapan ni Pidro. “Pakshet kayong lahat!” sabi ni Pidro dahil hindi siya makakain ng lobster. Umalis na lang si Pidro ng bahay para tagpuin ang barkada. Ayan na ang van ng barkada! Wuhooo roadtrip na! Prepared si Pidro sa mahabang roadtrip. May backpack pa siya pero nang makita niya ang barkada… “Bakit kayo ganyan?” Siya lang kasi ang may backpack. Hindi pala tuloy sa tagaytay. Kakain na lang daw pala ng dinner. Walang nagawa si Pidrong disappointed, si Pidrong pinaasa, si Pidrong niloko.Kumakain na ang barkada ngunit si Pidro pinaglaruan na lang ang bagong windows phone ng kasama. “Pakshet na cellphone ‘to!” sabi ni Pidro. Nakakabobo daw kasi yung bagong phone. Wala ng magawa ang barkada kaya naisipan na lang maginuman.

On the way papuntang Intensity bar nagpagasolina sila pero nang tumigil sila sa gasoline station nagtakbuhan mga crew. Sumisigaw ng”Mam! Ser! Mam! Ser! Omoosok ang ban niyo Mam, Ser!” Nagsilabas tuloy ng van ang barkada ni Pidro. Umuusok nga. Super duper over heat na pala. Tiningnan ang radiator na tuyot na tuyot sa tubig. Pinalamig ang makina at nilagyan ng tubig pero 2 timba na usok pa rin ng usok. Nakatanga na ang barkada ni Pidro sa gasolinahan habang pinalalamig ng mga gas boy at sekyu ang kanilang van. Nagbibiro pa si manong sekyu na buti hindi umapoy kasi sabog sabog daw silang lahat daw dun sigurado. Boom Boom Bass sa kalokohan tong si manong sekyu. Pinagkatuwaan pa kami. Umayos na ang van at nakarating na sa madilim na bar then umorder.

“Kuya paorder nung tatlong pitcher ng cocktail niyo. Tsaka beef nacho.”

“Wala na pong cocktail drinks. tsaka yung beef nacho.”

“Kuya yung bla bla bla na lang.”

“Wala na rin po.”

“E itong bla bla bla?”

“Wala na rin po.”

“Yung totoo kuya, bakit inabutan mo pa kami ng menu niyo? Ano na lang meron?”

“Red horse po at Light. Tsaka po yung hotdog in red sauce.”

“Sige isang bucket na lang nun. Tsaka yung hotdog mo.”

May live band with si ateng busog na feeling vocalist na kumekendeng sa unahan. Ang galing niya puro confidence, tunog yero naman. Wooo parteh parteh! Kwentuhan, inuman, tawanan. Naubos na ang lahat. Kaliwa’t kanan nila may nagsusuka at mga nagpiPBBTeens. Nagrestroom si Pidro para umihi. Dahil nahilo ng konti nabasa ang kamay ng ihi. Maghuhugas sana sa lababo pero “Pakshet! Walang tubig.” Walang nagawa si Pidro kundi buhusan na lang ng red horse ang kamay para di mangamoy ihi. Kinuha na ng barkada ang bill at nagkagulangan pa ata sa pagbabayad. Sumakay na ulit ng van para umuwi. Pero 5 minutes pa lang sa daan ay umuusok na naman ito. May tagas pala ang radiator pero ayos lang tuloy pa rin ang mga kolokoy. Boom! Sumabog. Labas utak ng lahat. De joke lang. Hindi na alam ni Pidro kung anong sunod na nangyari basta masakit ulo niya ngayon.

Meet our new family member. Lucky III. My crazy mom just wants every dog we have to be named Lucky. #dog #pet #LuckyIII (Taken with Instagram)